26 sep. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
Kia ora!
Ruim vier jaar geleden was ik op reis in Nepal in India om mijn wereld te vergroten en om spectaculaire, ontroerende, rustgevende en adrenaline opwekkende momenten te ervaren. Dat is gelukt; ik heb
veel geleerd en ben inmiddelshet grootste deel weer vergeten. Wat doe je dan? Juist, je gaat weer naar de andere kant van de wereld - dit keer zonder cultuurshock en met makkelijk vervoer.
Op zondag 4 september lokale tijd kwam ik na een lange vliegreis (ik ga het daar verder niet over hebben- ik overweeg nog of ik met de boot terugga) aan in Auckland. Daar leerde ik heel snel dat
veel mensen hier hetzelfde verhaal hebben; ze komen aan met het plan om een beetje rond te reizen en te werken, worden verliefd op het land en willen vervolgens blijven. Niet schrikken (of hoop
krijgen), dat gaat mij niet gebeuren, maar het vertelde mij veel over de aantrekkingskracht van het land en de mensen.
Na als een spook met een jetlag een paar dagen Auckland bewonderd te hebben, ben ik naar Coromandel, Hobbiton (bij Matamata), Hamilton, Rotorua, Waitomo en Taupo geweest. Zoek maar op;) Ik zal niet
overal over in detail treden, want dan vallen jullie in slaap. Wie wil er nou horen over hoe waanzinnig mooi het abseilen in Waitomo was? Hoe ik in de grotten'avontuurlijk' besloot om niet de
ladder te nemen, maar met zoveel moeitetegen een waterval op te klimmen dat het meisje na mij niet meer durfde.En hoe ik er in Hobbiton achter kwam dat ik toch wel een Tolkiennerd ben - ik moet
bekennen dat ik flink jaloers was op het meisje dat een blad van Bilbo's boom kreeg. Bedankt mam.
In Rotorua heb ik aardig wat tijd doorgebracht in de zwavellucht die uit de bronnen omhoog kwam drijven. Volgens de receptionist zouden we hier na een paar uur aan wennen. Ze loog. In die dagen heb
ik voor het eerst auto gereden op Nieuw-Zeelandse bodem. Met fietsen was ik al een keer vastberaden overgestoken en tegen het verkeer in gereden, terwijl mijn fietsmaatje berustend 'Left. Left.
LEFT.' zei. Gelukkig zat er zo iemand naast me in de auto, zodat ik net op tijd niet een frontale botsing had. Daarna ging het heel goed, afgezien van de honderd keer dat ik met de ruitenwissers
richting probeerde aan te geven.
Nu ben ik in Turangi aan het wachten tot het weer goed genoeg is om de Tongariro crossing te doen en Mount Doom (jaja) gedag te zeggen.
Voor nu laat ik het hierbij. Mocht je in de gelegenheid zijn, stuur dan wat zon deze kant op. En berichtjes, dat vind ik namelijk leuk;) Liefs!