G'day! Of 'How are ya?', maar het is niet de bedoeling dat je daar op ingaat. Antwoord met 'Good, thanks' en get to the point. Ik ben inmiddels aardig wat kilometers en weken verder. Na Turangi ben ik via Wellington op de ferry naar het Zuidereiland gevaren, alwaar ik een auto (genaamd Samwise) heb gehuurd. Op de eerste dag met de auto heb ik een paar mensen meegelokt met een gratis lift, zodat ik iemand naast me zou hebben die af en toe 'left' zou kunnen zeggen. Bleek gelukkig niet nodig. In het Abel Tasman national park zijn we over een gravel road (arme Sammie) naar het diepste gat op het zuidelijk halfrond geweest - de nodige grappen daarover zijn allemaal gemaakt. Bij het begin van het pad stonden maar liefst drie borden die allemaal ongeveer op hetzelfde neerkwamen - als je valt is het je eigen schuld en beter neem je geen kinderen mee als je ze niet kwijt wilt. Er zat namelijk verder geen hek omheen, dus het deel van mij dat graag over steile randen naar beneden kijkt was zeer gelukkig. Een reisgenoot met hoogtevrees stond erop dat ik alleen mocht vallen als ze het niet kon zien of horen. Dat was een deal, aangezien ik sowieso niet echt de behoefte voelde om de bodem te bekijken. Dat was anders in Queenstown, maar daar zat ik aan een touwtje vast.

Na een paar dagen mensen in de auto te hebben gehad, ben ik in mijn eentje in vier dagen naar Queenstown gereden (ruim 900 km). Dat was voornamelijk een kwestie van 'volg de weg', maar de drie afslagen die ik moest hebben, heb ik allemaal weten te missen. Ik kan nu heel goed keren op een smalle weg. Ik heb vaak helemaal alleen over de weg gereden - grote vlaktes om me heen en besneeuwde bergtoppen die steeds dichterbij kwamen. Ik kon midden op de weg stoppen zonder aangereden te worden en compleet afgeleid door het uitzicht een beetje naar de andere kant van de weg afdrijven. De bergweggetjes waren een iets grotere uitdaging, maar de auto is een automaat dus het voelde meer als rijden in een botsauto - ik hoefde me geen zorgen te maken over schakelen. Al besef ik ook dat de mindset in een botsauto net iets anders is dan in het verkeer.

Vanaf Queenstown zou ik met Rose, die ik kende van Rotorua, een kleine roadtrip door het zuiden maken. Van haar heb ik een paar waardevolle dingen geleerd: een audiokabel is onmisbaar, movie soundtracks maken elk uitzicht nog beter en podcasts houden je wakker als je scheel kijkt van vermoeidheid. Dankuzeer.

Na Queenstown ben ik met een mede-Dutchie naar Milford Sound gegaan en 's ochtends met een boot door het fjord gevaren, alwaar we pinguïns, dolfijnen en zeehonden hebben gezien.

Tot zover mijn korte update! Reacties zijn zeer welkom, ik vind het leuk om nieuws van thuis te lezen:)