Zon, regen en een aardbeving
19 nov. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
'Ello. Nu ik het Zuidereiland verlaten heb, is het wel weer tijd voor een update. Vanuit Wanaka ben ik via de Haastpas rustig (snap je 'm?) door de regen naar Fox Glacier gereden. Je zou misschien denken dat die regen de rit enigszins zou verpesten, maar gelukkig is deze pas op zijn mooist als het met bakken uit de hemel komt. Overal waar je kijkt komen watervallen tussen de bomen en wolkenflarden vandaan. Als je weer eens uit zo'n wolk komt zetten blijkt daar in plaats van intens groene heuvels ineens een vlakte zich uit te strekken, bezaaid met door de zon (die daar blijkbaar toch wel eens komt kijken) gebleekte boomstammen. En dan is daar het intens dode plaatsje Haast, waar ik ben uitgestapt, mijn benen heb gestrekt en snel weer ben weggereden. Dit was maar goed ook, want toen ik bij Fox aankwam, bleek dat de weg achter mij was overstroomd en dus niet gebruikt kon worden. De gletsjers waren niet noemenswaardig zichtbaar zonder helikopter, dus we (Nieske, ook Nederlandsche) hebben ernaar gezwaaid en gingen toen cider/bier drinken.
Vanaf de gletsjers zijn we achter elkaar aan gereden over de weg langs de westkust. In de late middagzon was dat alles behalve onaangenaam. Dat kwam weer goed uit, want na een half uur rijden vanaf
de Pancake Rocks (zie foto's) wisten we vrij zeker dat we een afslag gemist hadden en dus nog meer van het uitzicht konden genieten door weer terug te rijden om in het mooiste hostel tot dan toe
terecht te komen. Maar wel tussen 18 Italianen op leeftijd die keiharde klassiekige muziek hadden op staan en de hele keuken in beslag namen met hun wijn, pasta en kaas (kaas!). We verplaatsten ons
naar de zonsondergang op het strand met wijn en koekjes (geen kaas) tot we dachten dat er meer ruimte in de keuken zou zijn (en helaas minder kaas). Het was feest daarbinnen en we mochten meedoen.
Na een ongemakkelijke toast voor de hele groep met een opa die ook chef wijn was (het woord 'gejoel' is wel op zijn plaats) hebben we een gezellige avond gehad.
Na al deze vrolijkheid was ik hartstikke verkouden en regende het vijf dagen lang. En er was een aardbeving.
Ik lag in een stapelbed een paar uur van Kaikoura, waar ze het meest last hebben ondervonden, vandaan en vroeg me af wat het meisje onder me in godsnaam aan het doen was dat het bed zo schudde. Net
toen ik begon met de zin: "What the fu..", suggereerde iemand dat het een aardbeving was. Iedereen werd stil en het schudden werd heftiger. Toen besloten we allemaal tegelijk (behalve het meisje
onder me) dat we naar buiten wilden door dezelfde deur. Buiten hoorde ik iets instorten in het dorp, maar verder was er niet zoveel commotie en iedereen probeerde door de nabevingen en adrenaline
heen te slapen. Pas de volgende dag bleek dat er flink wat aan de hand was. Wat mij betreft betekende dit dat ik wat langer in Picton moet blijven door problemen met de ferry en voetgangers. Via
iemands auto ben ik toch op de boot gekomen en na een lange dag in Napier beland, een van de toffere steden van Nieuw-Zeeland omdat ze daar na een aardbeving alles in art deco stijl hebben herbouwd
(en het is vaak mooi weer).
Nu ga ik een film kijken over reizen en bier drinken van een Ier uit Hobbiton. In het kader van culturele ervaringen enzo. Hastalavista en hier nog een quote uit de film:
To see the world, things dangerous to come to, to see behind walls, draw closer, to find each other, and to feel. That is the purpose of life.
Roadtrip
03 nov. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
G'day! Of 'How are ya?', maar het is niet de bedoeling dat je daar op ingaat. Antwoord met 'Good, thanks' en get to the point. Ik ben inmiddels aardig wat kilometers en weken verder. Na Turangi ben ik via Wellington op de ferry naar het Zuidereiland gevaren, alwaar ik een auto (genaamd Samwise) heb gehuurd. Op de eerste dag met de auto heb ik een paar mensen meegelokt met een gratis lift, zodat ik iemand naast me zou hebben die af en toe 'left' zou kunnen zeggen. Bleek gelukkig niet nodig. In het Abel Tasman national park zijn we over een gravel road (arme Sammie) naar het diepste gat op het zuidelijk halfrond geweest - de nodige grappen daarover zijn allemaal gemaakt. Bij het begin van het pad stonden maar liefst drie borden die allemaal ongeveer op hetzelfde neerkwamen - als je valt is het je eigen schuld en beter neem je geen kinderen mee als je ze niet kwijt wilt. Er zat namelijk verder geen hek omheen, dus het deel van mij dat graag over steile randen naar beneden kijkt was zeer gelukkig. Een reisgenoot met hoogtevrees stond erop dat ik alleen mocht vallen als ze het niet kon zien of horen. Dat was een deal, aangezien ik sowieso niet echt de behoefte voelde om de bodem te bekijken. Dat was anders in Queenstown, maar daar zat ik aan een touwtje vast.Na een paar dagen mensen in de auto te hebben gehad, ben ik in mijn eentje in vier dagen naar Queenstown gereden (ruim 900 km). Dat was voornamelijk een kwestie van 'volg de weg', maar de drie afslagen die ik moest hebben, heb ik allemaal weten te missen. Ik kan nu heel goed keren op een smalle weg. Ik heb vaak helemaal alleen over de weg gereden - grote vlaktes om me heen en besneeuwde bergtoppen die steeds dichterbij kwamen. Ik kon midden op de weg stoppen zonder aangereden te worden en compleet afgeleid door het uitzicht een beetje naar de andere kant van de weg afdrijven. De bergweggetjes waren een iets grotere uitdaging, maar de auto is een automaat dus het voelde meer als rijden in een botsauto - ik hoefde me geen zorgen te maken over schakelen. Al besef ik ook dat de mindset in een botsauto net iets anders is dan in het verkeer.Vanaf Queenstown zou ik met Rose, die ik kende van Rotorua, een kleine roadtrip door het zuiden maken. Van haar heb ik een paar waardevolle dingen geleerd: een audiokabel is onmisbaar, movie soundtracks maken elk uitzicht nog beter en podcasts houden je wakker als je scheel kijkt van vermoeidheid. Dankuzeer.Na Queenstown ben ik met een mede-Dutchie naar Milford Sound gegaan en 's ochtends met een boot door het fjord gevaren, alwaar we pinguïns, dolfijnen en zeehonden hebben gezien.Tot zover mijn korte update! Reacties zijn zeer welkom, ik vind het leuk om nieuws van thuis te lezen:)
Mount Ngauruhoe/Mount Doom
05 okt. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
Ik heb weer wat uitgespookt! Na anderhalve week werken in een hostel kwamen er twee mensen slapen die de volgende dag de Tongariro Crossing wilden gaan doen waar ik me bij kon aansluiten. Dat werd
om 22:00 's avonds afgesproken. Ik washelemaal blij en enigszins bezorgd om de kleine hoeveelheidvoedsel die ik had, totdat ik besloot dat mijn collega's het wel met iets minder ontbijt konden
doen.
We vertrokken vroeg in de ochtend en begonnen de wandeling onder een opgaande zon door een vallei met lage begroeiing - donkerrode sprieten, mos en zandkleurige planten waarvan ik de namen niet
weet. De bodem van de beek die we doorkruisten had patronen van glitterend zand in allerlei kleuren. Rode, zilveren, groene en blauwe stroken kruisten elkaar en vormden kleine beekjes van zichzelf.
Je merkt misschien dat ik een beetje poëtisch begin te schrijven, maar de foto's doen het geen recht aan - dit is poging twee om het over te brengen. Poging drie is in een vliegtuig stappen en zelf
gaan kijken. Poging vier en vijf zijn fotografie- en schrijfcursussen.
We liepen verder. Tot dan toe was het pad vrij makkelijk, maar bij de trappen werd het wat zwaarder - vooral voor die arme Japanner die 14 kg meedroeg op zijn rug. We hadden er een paar uur op
zitten toen we bij summit base vanMount Ngauhuroe, ook wel eensMount Doom genoemd in een paar obscure films, aankwamen. Ons was verteld dat we 'm vandaag niet zouden kunnen beklimmen vanwege de
sneeuw, maar de sneeuw leek mee te vallen en we zagen mensen lopen. Nou ja, lopen... Er was geen pad, dus we liepen recht naar boven richting de krater. Na een hoop wegglijden in vulkanische
puimsteentjes en flink wat geklauter, kwamen we boven de wolken uit en stonden op de rand van de krater. Aan de overkant was sneeuw en aan onze kant kwam er stoom uit de stenen die we gebruikten om
onze handen op te warmen. Ik kan verder niet veel meer zeggen dan dat het mooi was. Het soort mooi dat je kriebels in je buik geeft en waardoor je af en toe vergeet dat je mond open staat.
We zijn er lang genoeg gebleven om te eten achter een richel uit de wind en in de zon - dezelfde zondie gelijk een mooi rood kleurtje op mijn gezicht heeft aangebracht. Toen werd het tijd voor de
terugweg. Terwijl wij boven waren, had een wolkendenk zich onder ons verzameld. Eenmaal daarin afgedaald was het zicht minimaal en zijn we voorzichtig naar beneden gestruikeld. Onderaan de summit
duurde het even voordat we het pad door de mist hadden gevonden en ondertussen werden de regen en de wind sterker. We wilden de crossing voortzetten, maar tegenliggers raadden dat ons sterk af en
we zijn teruggegaan.
Zeiknat van de regen liep ik terug met de zon, sneeuw,witte wolkenen bergtoppen inmijn hoofd.
Info over deze blog
26 sep. 2016
🇳🇱
vanuit Nederland
Hier vind je nieuwe verhalen en foto's, en via de kaart kan je me volgen.
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.
Even later, even verder
26 sep. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
Kia ora!
Ruim vier jaar geleden was ik op reis in Nepal in India om mijn wereld te vergroten en om spectaculaire, ontroerende, rustgevende en adrenaline opwekkende momenten te ervaren. Dat is gelukt; ik heb
veel geleerd en ben inmiddelshet grootste deel weer vergeten. Wat doe je dan? Juist, je gaat weer naar de andere kant van de wereld - dit keer zonder cultuurshock en met makkelijk vervoer.
Op zondag 4 september lokale tijd kwam ik na een lange vliegreis (ik ga het daar verder niet over hebben- ik overweeg nog of ik met de boot terugga) aan in Auckland. Daar leerde ik heel snel dat
veel mensen hier hetzelfde verhaal hebben; ze komen aan met het plan om een beetje rond te reizen en te werken, worden verliefd op het land en willen vervolgens blijven. Niet schrikken (of hoop
krijgen), dat gaat mij niet gebeuren, maar het vertelde mij veel over de aantrekkingskracht van het land en de mensen.
Na als een spook met een jetlag een paar dagen Auckland bewonderd te hebben, ben ik naar Coromandel, Hobbiton (bij Matamata), Hamilton, Rotorua, Waitomo en Taupo geweest. Zoek maar op;) Ik zal niet
overal over in detail treden, want dan vallen jullie in slaap. Wie wil er nou horen over hoe waanzinnig mooi het abseilen in Waitomo was? Hoe ik in de grotten'avontuurlijk' besloot om niet de
ladder te nemen, maar met zoveel moeitetegen een waterval op te klimmen dat het meisje na mij niet meer durfde.En hoe ik er in Hobbiton achter kwam dat ik toch wel een Tolkiennerd ben - ik moet
bekennen dat ik flink jaloers was op het meisje dat een blad van Bilbo's boom kreeg. Bedankt mam.
In Rotorua heb ik aardig wat tijd doorgebracht in de zwavellucht die uit de bronnen omhoog kwam drijven. Volgens de receptionist zouden we hier na een paar uur aan wennen. Ze loog. In die dagen heb
ik voor het eerst auto gereden op Nieuw-Zeelandse bodem. Met fietsen was ik al een keer vastberaden overgestoken en tegen het verkeer in gereden, terwijl mijn fietsmaatje berustend 'Left. Left.
LEFT.' zei. Gelukkig zat er zo iemand naast me in de auto, zodat ik net op tijd niet een frontale botsing had. Daarna ging het heel goed, afgezien van de honderd keer dat ik met de ruitenwissers
richting probeerde aan te geven.
Nu ben ik in Turangi aan het wachten tot het weer goed genoeg is om de Tongariro crossing te doen en Mount Doom (jaja) gedag te zeggen.
Voor nu laat ik het hierbij. Mocht je in de gelegenheid zijn, stuur dan wat zon deze kant op. En berichtjes, dat vind ik namelijk leuk;) Liefs!