19 nov. 2016
🇳🇿
vanuit Nieuw-Zeeland
'Ello. Nu ik het Zuidereiland verlaten heb, is het wel weer tijd voor een update. Vanuit
Wanaka ben ik via de Haastpas rustig (snap je 'm?) door de regen naar Fox Glacier gereden. Je zou misschien denken dat die regen de rit enigszins zou verpesten, maar gelukkig is deze pas op zijn
mooist als het met bakken uit de hemel komt. Overal waar je kijkt komen watervallen tussen de bomen en wolkenflarden vandaan. Als je weer eens uit zo'n wolk komt zetten blijkt daar in plaats van
intens groene heuvels ineens een vlakte zich uit te strekken, bezaaid met door de zon (die daar blijkbaar toch wel eens komt kijken) gebleekte boomstammen. En dan is daar het intens dode plaatsje
Haast, waar ik ben uitgestapt, mijn benen heb gestrekt en snel weer ben weggereden. Dit was maar goed ook, want toen ik bij Fox aankwam, bleek dat de weg achter mij was overstroomd en dus niet
gebruikt kon worden. De gletsjers waren niet noemenswaardig zichtbaar zonder helikopter, dus we (Nieske, ook Nederlandsche) hebben ernaar gezwaaid en gingen toen cider/bier drinken.
Vanaf de gletsjers zijn we achter elkaar aan gereden over de weg langs de westkust. In de late middagzon was dat alles behalve onaangenaam. Dat kwam weer goed uit, want na een half uur rijden vanaf
de Pancake Rocks (zie foto's) wisten we vrij zeker dat we een afslag gemist hadden en dus nog meer van het uitzicht konden genieten door weer terug te rijden om in het mooiste hostel tot dan toe
terecht te komen. Maar wel tussen 18 Italianen op leeftijd die keiharde klassiekige muziek hadden op staan en de hele keuken in beslag namen met hun wijn, pasta en kaas (kaas!). We verplaatsten ons
naar de zonsondergang op het strand met wijn en koekjes (geen kaas) tot we dachten dat er meer ruimte in de keuken zou zijn (en helaas minder kaas). Het was feest daarbinnen en we mochten meedoen.
Na een ongemakkelijke toast voor de hele groep met een opa die ook chef wijn was (het woord 'gejoel' is wel op zijn plaats) hebben we een gezellige avond gehad.
Na al deze vrolijkheid was ik hartstikke verkouden en regende het vijf dagen lang. En er was een aardbeving.
Ik lag in een stapelbed een paar uur van Kaikoura, waar ze het meest last hebben ondervonden, vandaan en vroeg me af wat het meisje onder me in godsnaam aan het doen was dat het bed zo schudde. Net
toen ik begon met de zin: "What the fu..", suggereerde iemand dat het een aardbeving was. Iedereen werd stil en het schudden werd heftiger. Toen besloten we allemaal tegelijk (behalve het meisje
onder me) dat we naar buiten wilden door dezelfde deur. Buiten hoorde ik iets instorten in het dorp, maar verder was er niet zoveel commotie en iedereen probeerde door de nabevingen en adrenaline
heen te slapen. Pas de volgende dag bleek dat er flink wat aan de hand was. Wat mij betreft betekende dit dat ik wat langer in Picton moet blijven door problemen met de ferry en voetgangers. Via
iemands auto ben ik toch op de boot gekomen en na een lange dag in Napier beland, een van de toffere steden van Nieuw-Zeeland omdat ze daar na een aardbeving alles in art deco stijl hebben herbouwd
(en het is vaak mooi weer).
Nu ga ik een film kijken over reizen en bier drinken van een Ier uit Hobbiton. In het kader van culturele ervaringen enzo. Hastalavista en hier nog een quote uit de film:
To see the world, things dangerous to come to, to see behind walls, draw closer, to find each other, and to feel. That is the purpose of life.
